Een lesje in vertrouwen
met dank aan mijn bovenbuurman
 
 Ik kan dikke spirituele boeken lezen. Onuitputtelijk naar workshops en cursussen  gaan in de hoop de tools in handen te krijgen om een gelukkig- en daardoor een prettig mens te worden.  Maar het dagelijks leven biedt  volop lessen om die tools te toetsen en toe te passen. Wanneer ik  slechts  in  theorie blijf steken is het als zwemmen op het droge terwijl ik uiteindelijk toch nog  dreig te verzuipen op het moment dat  ik in het water spring.
Vandaag bood het leven mij een uitdagende les aan die ik kan scharen onder het hoofdstuk: “overgave en vertrouwen” 
Ik zou voorgaan bij een uitvaart. Ik telde dat het vandaag mijn 351^e uitvaart is.  Intussen  heb ik voldoende ervaring opgebouwd waardoor  ik het vertrouwen heb dat het altijd weer tot een zielvol samenzijn wordt die ook beantwoord aan de verwachtingen van de nabestaanden.  Ik ben echter wel nerveus over de route naar het crematorium. Kom ik niet te laat  omdat bijvoorbeeld mijn auto het begeeft, een brug open staat of omdat ik gevangen wordt door een muurvaste file? In de wetenschap dat zo’n uitvaart voor de rouwverwerking van nabestaanden  een functie heeft en dat je hem maar een keer kunt doen voed mijn gevoel van verantwoordelijkheid.  Om die reden ga ik ook altijd op tijd van huis. Zo ook deze ochtend.
Op de valreep besluit ik ‘voor de zekerheid’, toch nog even naar het toilet te gaan.  Alles is in orde: de tekst, jas en tas heb ik bij mij dus ik kan vertrekken.  Op het moment  dat de deur in het slot valt, weet ik in een flits: “Mijn sleutels! Die liggen binnen, inclusief mijn autosleutels,  in het fonteintje van het toilet!  . Er trekt een siddering door me heen en dan sta ik als verlamd voor mijn deur en het logisch denken houdt op: Paniek!  De slogan van Eckhardt Tolle: “De kracht van het nu” flits nog voorbij maar ik wordt er ter plekke niet rustiger van.
Trap! denk ik. Balkon…raam….deze staat wel op de kiepstand maar is zo beveiligd gemaakt dat je hem niet van buiten open krijgt. Deze actie kost me bovendien minstens twintig minuten.  
Als de spreekwoordelijke kip zonder kop ren ik door ons gebouw en hijgerig  klamp ik een buurvrouw aan die voor mij in kaart brengt  welke buren een  auto hebben en mogelijk ook thuis kunnen zijn. Ze memoreert een lijstje maar ik verstar en weet niet bij wie ik als eerste zal aanbellen, beseffend dat de minuten nu dwingend doortikken.  
Ineens herinner ik mij de introductieworkshop van zondag  “Art for Living” waarin uitgelegd werd dat een betreffende  emotie de ademhaling op een eigen wijze stuurt.  Paniek maakt de ademhaling gejaagd en daardoor houden we de paniek instant. Met deze realisatie breng ik de ademhaling naar mijn buik. Het helpt warempel ik wordt al wat rustiger.   
Als vanzelf loop ik de trappen op   naar de derde verdieping en bel aan   bij mijn boven buurman. Hij geeft mij zondermeer zijn autosleutel. “Maar ik kan niet schakelen?”       “Het is een automaat!” zegt hij.  
 “Kan je me niet even brengen?”  vraag ik kleintjes. Nou nee, hij heeft een afspraak.
De paniek breekt weer baan bij de gedachte dat ik nu zelf moet rijden in die hele grote enge vreemde  bak.  In al die tijd dat ik een rijbewijs bezit  heb ik nog maar zelden in een andere auto gereden. Grote bakken komen mij bovendien voor als  onhandelbare logge beesten, vooral bij het inparkeren. Dat is een vaardigheid waarbij ik zelfs mijn compacte autootje  zich  niet kan laten bewegen als een balletdanseres. Bovendien weet ik ook de weg naar het crematorium niet… mijn tom tom zit in mijn auto.  Ik die eerst twintig keer een zelfde route moet volgen wil ik de weg weten. Weer paniek… Mijn neuroses stuiteren nu dramatisch tegen het dak van de auto. Ik besef nu dat ik al die verborgen angsten in het dagelijks leven door rituelen en hulpmiddelen aardig onder controle kan houden.  Ik glimlach echter geforceerd als een uiterlijke blijk van geruststelling  in de wetenschap dat mijn buurman nog op de stoep staat om mij uitgeleide te doen.

 Eenmaal op weg  breekt een nieuwe sensatie baan, de auto doet echt wat ik wil! Meer nog hij rijdt veel lekkerder dan die van mijzelf.  Behalve dat bij een ongewisse handeling de ruitenwissers op hun maximale snelheid voorbij zwiepen en het even duurt  voor ik door heb hoe ik ze tot rust kan brengen.
Voor ik de hoek om ben klinkt er een stilzwijgende stem in mij: “God vergezelt mij waar ik ook ga” (Les 41 uit de Cursus in wonderen ) Nou dan wordt het toch nog gezellig! En bij deze gedachte  glimlach ik op nieuw maar het is een glimlach die deze keer  vrolijk vanuit mijn buik opwelt. De rust en het vertrouwen zijn terug en alsof de mist in mijn hoofd is opgetrokken wordt  het ongewoon helder in mij. Vanaf   Driehuis wordt ik door borden sympathiek geleid naar het crematorium  en tenslotte glijd de auto elegant de parkeerhaven in: kaarsrecht! Nu wordt in een fractie de slogan van Tolle bewaarheid: ik voel de kracht van het nu als een jubbel door mijn aderen stromen en ook de lezing van de avond daarvoor valt op zijn plaats. Tijn Touber stelde gisterenavond dat als we bereid zijn uit de comfortzone te breken dat we daardoor  ook weer het leven meer in ons voelen. Alleen al het besturen van een vreemde auto, zonder tom tom en routekaart  is voor mij drie stapjes verwijderd van mijn comfortzone.

Een situatie die mij vanmorgen nog als een nachtmerrie zou voorkomen levert nu de stuf voor vrolijkheid ook vanuit de realisatie dat ik volgens de innerlijke Stem niet alleen ben. “ "God vergezelt mij waar ik ook ga”
Het slotgebed dat ik voor de uitvaart heb geschreven besluit met de woorden dat T mag gaan rusten in de onafwendbare Liefde van God. De kosmische grap is, ondervindt  ik nu, dat je er niet eens voor dood hoeft te gaan, alleen moet je sleutels bijvoorbeeld vergeten om aanspraak te maken op het onvoorspelbare waarin de goddelijke dimensie gemakkelijker verstaan wordt.