Zingend bij het pinautomaat

Plotseling  komt ze van links. Met een behendige manoeuvre van  haar rollator  snijdt ze me de pas af, daardoor is ze  mij bij het pinautomaat  net één fractie voor.  Bij wijze van verontschuldiging geeft ze mij over haar schouder  een  knipoog, terwijl ze met  een volle stem, die ergens  vanuit de diepte van haar buik lijkt te komen, uitbundig zingt. Vrolijkheid welt in mij op.  Nu was de opmaat tot deze vrolijkheid al gegeven   door Toon Hermans die even daarvoor gepassioneerd in mijn auto schalde: Ik heb het leven lief, ik heb het nooit verzwegen. Het wonder van bewegen, de vreugde van het bestaan.

Gefascineerd  kijk ik naar haar kromgebogen  deinende rug in de sjofele regenjas. Ik vraag  me af of het haar zal lukken zingend  ook nog de juiste code in te toetsen om geld te oogsten. Dat lukt! Alsof ze weet dat ze publiek heeft draait ze ze zich triomfantelijk  om waarbij ze demonstratief een flap in de lucht houdt.  De man achter mij applaudisseert terwijl hij op zijn beurt mij een knipoog geeft. “Tja, je moet er wat van maken!” is haar commentaar “Een ander zal het niet voor je doen, wat jij…” bemoedigend knikt ze ons toe.
 Ze lijkt ouder dan ik aanvankelijk dacht: ik schat dat ze  de tachtig al een eind voorbij is.  Ik knik terug terwijl Hermans innerlijk zijn nagalm nog laat horen: Ik heb het leven lief, ik ben blij dat ik ben geboren. Dat ik kan zien en horen, een hart kan horen slaan.
Nadat ze haar geld in haar jaszak heeft gestopt, grijpt ze resoluut naar de handvatten van haar rollator die ze naar rechts dirigeert waarbij ze vervolgens  achter een reclamebord verdwijnt,  haar gezang is nog even hoorbaar.     
Ik ben nu aan de beurt om geld te oogsten.  
“Dit zijn leuke dingen voor de mens!” zegt de knipogende man, van zoeven,  tegen mijn rug. Opnieuw draai ik me om en kijk in het gezicht van het type Heavy Metal. Ook de jonge vrouw met haar peuter in  de wandelwagen, achter de man,   knikte bevestigend terwijl  Toon in mij voort zingt: Ik heb het leven lief, het sterke en het broze. Het blije en het broze, ik heb het leven  lief…

Tien minuten later tref ik de zingende dame, onzichtbaar maar wel hoorbaar,  een gangpad verder  in de supermarkt.   Ik heb niet de moed om haar op mijn  beurt toe te zingen: Ik heb het leven ,lief, de hoge regenbogen. De glimlach in je ogen, ik heb het leven lief.   
Ik bedenk  me hoe het leven eruit zou zien als we meer de primaire  impulsen zouden volgen: Zingend in de supermarkt, huppelend door een winkelstraat en dansend op pleinen…of  in het park. Dan zou ik misschien de moed hebben om aan een argeloze passant te vragen : “Wilt u even met mij dansen…want…Ik  heb het leven zo lief…”